Becoming Chinese ....

**** FOR ENGLISH SCROLL DOWN ****

HAPPY NEW YEAR!!

Ja hoor.. We zijn er een keer niet met Kerst en dan krijg je ineens berichten binnen van ‘eerste witte kerst sinds 1981 – skiën in Limburg’ etc. GREAT!!
Kerst en Oud & Nieuw zaten er dus aan te komen. Op zoek naar een kerstboom in China dan maar. Maar aangezien dit jaar de eerste keer was dat The Giggling Tree open zou zijn tijdens kerst, heb ik eerst maar een ‘hoorcollege’ kerst en de bijbehorende rituelen gegeven.
Nadat ik een paar mooie kerstbomen op ‘google images’ had gevonden en deze aan de Staff had laten zien, werd er na 1,5 uur schreeuwen en discussiëren in het Chinees mij verteld dat Xiao Lin (kleine Lin, onze jongste kok) wel wist waar we zo’n 3-hoekige boom konden scoren.
Ik sprong snel achterop de motor bij Lin (wat ook voor heel wat gegiechel zorgde omdat mensen nu misschien wel zouden denken dat kleine Lin een witte geest / blanke dame had veroverd). We bleven maar scheuren op dat ding, tot uiteindelijk Lin (die overigens geen woord Engels spreekt) vol enthousiasme in het Chinees tegen me begon aan het schreeuwen. Het was duidelijk.. we hadden een bos bereikt. Hij gooide de motor in een lagere versnelling en begon driftig om zich heen te kijken terwijl hij om de 3 sec. hau / boe hau (goed / niet goed) vroeg. Ik dacht alleen maar.. waar zijn we aan begonnen?! Het werd toen al snel duidelijk dat ik een goede boom moest uitzoeken en hij die samen met god know’s who wel even illegaal naar beneden zou halen. Omdat we de politie hier te vriend moeten houden ivm met visums hebben we toch maar voor nep-bomen gekozen..

Omdat we hier bijna alleen maar westerse gasten hebben moesten we uiteraard een kerst menu in elkaar zetten. Met TopChef Co en Marlinde de organisator is het uiteindelijk gelukt een 3 gangen menu voor ruim 40 gasten op tafel te zetten. Chaos alom! Ondanks WEKEN van voorbereiding en meerdere malen oefenen snapt de hele Staff niets van het hele 3-gangen-fenomeen.. Soep als voorgerecht?? Dat gaat er totaal niet in bij Chinezen. Soep is om over je rijst heen te gooien.. Smaken moeten samen komen, niet achter elkaar! Uiteindelijk hebben we er 12 man personeel op gezet en zijn we zelf ook de hele avond aan het rennen geweest.. Dan lig je ’s avonds in je bed en dat denk je.. goh! Hoe was mijn kerst eigenlijk..

Oud & Nieuw was een stuk relaxter. Alhoewel de Koopmans oliebollenmix al dagen in huis lag.. natuurlijk weer VEEL te laat begonnen met bakken. Wij dachten.. yammie.. zo laat mogelijk, dan zijn ze vers! Dat werkt dus niet zo met oliebollen.. weten wij veel!
WEER plaatjes laten zien aan de koks hoe de oliebollen eruit moesten gaan zien, maar toen we na een paar minuten gingen kijken kwamen we erachter dat we het toch echt zelf moesten gaan doen! Met een paar Nederlandse gasten uiteindelijk zelf in de keuken gestaan.. ook wel eens leuk na al die maanden want je raakt natuurlijk best verwend met je privé koks.
We hadden een groot vuur gemaakt in de courtyard en daar zaten we met alle gasten gezellig omheen. Wij hadden vuurwerk ingeslagen voor alle gasten zodat we met zijn allen 2010 in konden knallen! Uiteraard is er een Chinese Romeinse kaars in mijn hand ontploft.. nu snappen we pas waarom Chinees vuurwerk verboden is in Nederland.

Verder hebben we natuurlijk weer een nieuwe lijst met dingen die ze ons hebben gevoerd!
Laatst stond er weer een grote schaal op tafel met een Gigantische vissenkop. Bon Appetite!
En jajajaja (sorry Jet, Ing, Juut en alle andere doglovers)…. We hebben hond op!
En thank god.. het was echt NASTY! Om 11 uur ’s avonds kwam 1 van de koks ons halen om mee te gaan naar de kamer waar de koks slapen. Het eerste wat ik dacht toen ik binnen kwam was.. uuhhhhh zijn ze helemaal crazy?! Er staat daar gewoon een wok op een brandend vuurtje midden in hun slaapkamer.. maar goed, dit is China en alles went hier. Toen ik echter zag wat ze aan het wokken waren werd het nog een stapje gekker. Hond jaja! Inclusief vel en darmen. Dan denk je toch.. dit is m’n kans, want op de markt bestel je het niet zo snel (als je ziet hoe goor die markten hier zijn). Dus daar ging ik dan om 11 uur ’s avonds NUCHTER met hond tussen m’n chopsticks!

Over honden gesproken.. Op een gegeven moment liep er hier op het terrein van The Giggling Tree de hele dag een hond rond.. wij vonden het fantastisch.. beetje mee spelen, niemand wist van die was.. hadden hem Sefaan gedoopt (eten in chinees).. voor de grap.. Kwam 1 van onze barbaarburen eraan met een vriend en een touw.. Begonnen ze met zijn 2en achter Sefaan aan te rennen.. wilden ze hem vangen! Ik gillen ‘boe hou boe hou’! ‘niet goed niet goed’! Wie weet wat hij van plan was.. lekkere late night snack misschien?!

Ook zijn we laatst naar een bruiloft geweest van iemand uit het dorp. Helemaal fantastisch natuurlijk.. Het hele dorp zat in 1 of ander afthans hotel in groepen van 10 rondom ronde tafels. Het ene na het andere ondefinieerbare gerecht kwam voorbij. Je zou denken dat we inmiddels wel getraind zijn, maar als je buurman vissen ogen in je kommetje schept, moeten zelfs wij nog even slikken. En interessant dat de mensen het vonden… 2 buitenlanders aan tafel, er werd echt voortdurend op ons gelet en dan vooral wat we aten en of we wel genoeg aten. Op een gegeven moment kwam er een bak met levende garnalen op tafel. Leuk en aardig, totdat er 1 ontsnapte en als een gek over de ronde tafel begon te springen. Ook stonden er op elke tafel bakken met sigaretten.. Al met al een geweldige ervaring. Het mooiste van de hele bruiloft was toch wel het eind. Synchroon trekt iedereen een plastic tasje uit z’n binnenzak en beginnen ze allemaal de hele tent leeg te roven. Chaos!! Er werd geen rijstkorrel meer overgelaten.. ballonnen werden van de muur gerausd, noem maar op! Heerlijk ongegeneerde schraalheid!

Natuurlijk deze maand ook allebei onze verjaardagen in stijl gevierd. Met in stijl bedoel ik zonder een korrel rijst! Co z’n verjaardag staat altijd vooral in het teken van eten dus heb ik (lees Xiao Wang) een Engels ontbijt met alles erop en eraan gemaakt, lunch bij de Mac en ‘s avonds had ik als verrassing meegenomen naar een mooi ‘romantisch op z’n Chinees’ Italiaans rooftop restaurant. Overheerlijk eten met een echt Malbec wijntje uit Argentinië. Toen we ’s nachts terug wilden rijden, was ineens de accu van de brommer op! Paniek! Want ja.. de meeste brommers hier rijden op een batterij! Hoe weird is dat!
Op mijn verjaardag was het echt onwijs lekker weer dus hebben we heel de dag rondgetoerd op een motorbike! Heerlijk.. ’s Avonds ook lekker uit eten gegaan en die nacht op een kleedje midden in een veldje champagne gedronken onder 1 van de mooiste sterrenhemels die ik ooit heb gezien.. Ook nog eens 2 vallende sterren gezien.. De Staff hadden met zijn allen ook cadeau’s voor ons gekocht, echt heel erg lief! Voor Co schoenen, omdat hij in -10 nog steeds op zijn slippers loopt en de Chinezen dat echt niet kunnen begrijpen en voor mij een Xylofoon omdat ze weten dat ik piano speel. Echt een onwijs mooi ding. Het weegt een godsvermogen, dus geen idee hoe ik dat ding ooit naar Nederland krijg, maar dat zien we dan wel weer!

De Staff blijft de Staff.. Ze hebben allemaal fantastisch kanten, maar soms kun je ze wel wurgen. Laatst was er dus een powercut voor 3 dagen! Echt een drama voor een hotel! De a/c heaters doen het dan niet / computers doen het niet / telefoons zijn niet op te laden / verbouwing komt stil te liggen.. naja noem maar op! Vertelt de Staff ons doodleuk.. huh wisten jullie dat niet? Dat was gister op tv! YOU ARE KIDDING ME!! En dan bedenken jullie niet even dat je dat even moet melden aan ons?

Ook blijven Chinezen blijven toch een apart volk. Laatst kwam de buurvrouw geld ophalen (Karst & Paulien en vrienden van hun sponsoren geld voor haar zodat ze een goed huis kan laten bouwen voor haar zieke zoontje). Ze bleef maar hangen binnen in het kantoor. En een stank! Echt lullig, maar ze stonk echt onwijs! Op een gegeven moment kijk ik naar beneden en tot mijn horror zag ik dat ze mijn schoenen aanhad! Ik dacht dat ik gek ging worden.. Toen ze weg ging moest ik haar vragen of ze mijn schoenen uit wilde doen! Tot mijn grote schrik zag ik dat ze ook geen sokken aanhad! Hahaha.. Co heeft letterlijk in zijn broek geplast! Heerlijk die culturele verschillen..

Ook heb ik vorige keer helemaal niet verteld over een Koreaans / Chinees gezin hier in de buurt. Andrew en zijn vrouw Julie zijn beide met pensioen en zorgen samen voor 9 gehandicapte Chinese kinderen! Dat is in China een groot probleem trouwens. Omdat hier nog steeds de 1-kind politiek geldt, willen de meeste Chinezen een gezond jongentje! Meisjes worden vaak niet geregistreerd of ter vondeling gelegd. Zo wil niemand hier ook een gehandicapt kind. In China is je kind je pensioen natuurlijk. Uiteindelijk moeten de kinderen voor hun ouders zorgen en een gehandicapt kind zou dat nooit kunnen. Andrew & Julie doen dus geweldig werk. Ook hier hadden Nederlandse mensen geld voor ingezameld en moesten Co en ik hun het geld overleveren.. beetje Gaston in China dus!
Laatst kwam Andrew met een paar goede Koreaanse vrienden langs en hebben we ze een rondleiding gegeven door The Giggling Tree. Midden in ons verhaal laat 1 van Andrew zijn vrienden (een beroemd Economisch Professor) de hardste en langste scheet die ik ooit heb gehoord! EXCUSE ME!! Is dat normaal in Korea? Ik dacht dat China ranzige gewoontes had..

Ook hebben er 3 mensen op 1 dag ontslag genomen laatst! JAHOOR.. Mar & Co zijn in charge en niemand wil hier meer werken! Nee hoor, haha! 2 hebben een goede reden en de ander wilden we eigenlijk diezelfde week ontslaan.. Alsof ze het aanvoelde! En het is echt onwijs moeilijk om aan leuk gezellig engels sprekend personeel te komen! We hebben posters in de stad opgehangen dus we hopen dat we snel nieuw personeel vinden. Maar de Chinezen kijken wel uit.. Chinese New Year zit er aan te komen en NIEMAND wil werken tijdens deze dagen.. Geen goed moment dus om een nieuwe baan aan te nemen. Laatst hebben Co en ik iemand aangenomen op proef, maar het is eigenlijk dramatisch! Gister vond ik hem slapend!! Voor de tv! Ik werd helemaal gek! Ik wil hem eigenlijk niet eens zijn proeftijd laten afmaken, maar we hebben hem gewoon nodig.. Iemand nog leuke Chinese vriendjes of vriendinnetjes?

Ook hebben Co en ik laatst een interview gegeven voor een Glossy Chinese Magazine. The Giggling Tree is een redelijk bekend hotel hier in China en er worden regelmatig artikelen over het Guesthouse geschreven door magazines. Zo staan we op de nieuwe 2010 kalander van Hostelworld als 1 van de 12 leukste hostels in Azië. Ook heeft de Chinese Vogue een fotoshoot gedaan hier in The Giggling Tree. Het interview komt ook digitaal uit, dus als het gepubliceerd is zullen we de link wel even doorgeven.

Verder alles goed met ons! We hebben wel de belastingsdienst op ons dak.. ze hebben ons zelfs bereikt hier in China (paniek) en ik begin langzamerhand steeds meer op een Chinees te lijken. Toen Co en ik laatst uit eten gingen spuugde ik gewoon een stukje bot uit op een tafelkleed in een restaurant! Aiai.. Dat kan echt niet natuurlijk! Gewoon automatisme.. Ook was ik laatst schijnbaar mijn kauwgom aan het smakken, want Co begon ineens te gillen van ‘als je dat nog 1 keer doet, maak ik het uit!’. En zelfs ik eet nu taart en pizza met mijn stokjes.
Ook heb ik tegen al mijn principes in Chinese hardloopschoenen gekocht en 1 van de Staff gebombeerd tot Personal Trainer. Normale mensen worden in Azië onwijs dun, maar Marlinde in China is een ander verhaal. Chinees eten druipt echt in de olie. Ik ben inmiddels al 3! Keer wezen joggen en het personeel vind het fantastisch.. ze vinden het fascinerend om te zien hoe roze ik kan worden.. haha!

Begin februari komen Karst, Paulien & Pelle weer terug dus dan krijgen we het waarschijnlijk weer een stuk rustiger. Heerlijk.. alhoewel Co en ik het echt helemaal geweldig vinden om het alleen te runnen. Daar leer je toch het meest van omdat je elke beslissing zelf moet maken.
Anyway, wij vonden het tijd voor een welverdiende vakantie na al die 7 daagse werkweken..
Van 4 tot 13 februari gaan we eerst 2 dagen heerlijk shoppen in Guangzhou om vervolgens nog 6 dagen naar Sanya op Hainan Island (onder Hongkong) te gaan om alleen maar op het strand te liggen. Warm weer mis ik hier echt heel erg.. Een koud Azië blijft voor mij heel raar..

Dikke pakkerds!

Marlinde

P.S. I KNOW RIGHT!! Misschien moeten we voortaan maar iets vaker een update plaatsen, want dan worden de verhalen niet zo onmenselijk lang! Ook hebben we deze keer niet zo veel (boeiende) foto’s, omdat we eigenlijk alleen maar aan het werk zijn geweest en dus amper foto’s hebben gemaakt! Sorry Guys! Volgende x beter..


ENGLISH:


Hi all,

So after having opted to be abroad during Christmas and new year's for the first time in ages, guess what? It goes and snows non-bloody-stop for about two frickin' weeks!! Talk about choosing the wrong winter to skip town.. It was actually the first white Christmas since 1981 in Holland. Either way, despite that slight downer we had a wonderful time here in China. Happy new year to all of you by the way!

Last time we left a blog Karst and Paulien had left for Holland and Christmas and New Years were coming up. Well, we had a blast. Soon after they had left, the workers who are renovating the last house at The Giggling Tree started to fill the floors with cement. About two days in and what happens? There is no power.. At first Marlinde and I just assume it's a power-out, soon to be fixed. After about an hour we get a little worried (power-outs are very uncommon here) and ask around. Turns out that it had been announced on the TV the night before and the staff had neglected to tell us! To make matters worse, the power-out was going to last for three days(!!). Fortunately we got power back every evening when it started to get dark, but every morning at the butt-crack of dawn, we would be without power for the entire day.. In the end we managed, but it was pretty annoying: no email contact all day, no heating (it is really cold here now – not quite as cold as Holland, but still).

Christmas was celebrated in style here in Aishanmen village. One day Marlinde and one of our cooks went hunting for Christmas trees. Mar was under the impression that they were going to some market where the cook knew of trees that were for sale so Mar hops on the back of Xiao Lin's motorbike (apparently he is a real evil kenievel) and together they set off in search of the perfect tree.. After quite a while (they had been driving for a long time) they enter a forest and Mar starts to wonder what's wrong with this picture.. They finally reach the spot and the cook shouts out "Malinda.. Look!!" pointing at a 15 meter monster of a tree. Due to some communicational troubles it turns out that they are not going to some market to buy a tree, but instead are planning on chopping one down in the middle of the forest. Another problem is the fact that these trees are slightly larger than they look at a distance (it's hard to get a good sense of perspective when gazing at those tree covered mountains from The Giggling Tree). To make matters worse Xiao Lin makes it clear that 1: felling a gargantuan tree like these ones is actually illegal and 2: he wants to do it right away, which would mean them having to transport it back to The Giggling Tree somehow.. (can you get a mental image of Mar on the back of a motorbike holding a Californian Redwood in her arms? - it would have been something like that). She softly breaks the news to our cook that hell will freeze over before we bring that thing back and that maybe we should shift our sights to a fake plastic tree..

We had a full house for Christmas and new years so there were a lot of things that had to happen, including coming up with a Christmas menu (we'll add the menu to the photos for all you food-lovers). With over 40 guests who would be eating a 3 course meal we had a lot of work on our hands. The concept of different courses was completely foreign to the staff.. The first order they got they put starter, main course and dessert on the table at the same time, even including coffee.. We quickly corrected this mistake and after a while they understood that the meal was to come in shifts.. The evening was chaotic, but in the end we all pulled it off..

For New Years Eve we had organised a smallish bonfire in the middle of the courtyard. We put some logs in an old 20-person wok and everyone sat around the fire, drinking gluhwein and popping champagne at 00.00. We had even made typical Dutch snacks which you only eat on New Years Eve: Oliebollen! Firework ensued and talk about Chinese quality: a roman candle exploded in Marlinde's hand!! Fortunately no damage was done, but from that point on we put all other explosives in bottles.

Food is a recurring theme it seems in our blogs.. I guess this is partly due to the fact that this occupies much of our attention in daily life and also due to the fact that the food as mentioned before is so bloody obscure here. Another example of bizarre dinnertime dishes: a giant fish head cut up into 8 pieces marinated in soy sauce and chili peppers.. When I saw the dish I asked the cooks what it was and they told me. I then asked where the rest of the fish was and they literally didn't understand what I meant: to them buying just the fish head is nothing out of the ordinary. Pomelo skins filled with minced pork is another good one.. Tastes really nice! The cooks really are so good at what they do. We went out for dinner a while ago and I ordered Sezuan Gong Bao Chicken. I was not really impressed by it despite the fact that the description sounds really nice: Chicken cubes with vegetables, peanuts, chillies in oyster sauce and ginger. I had mentioned this to someone the next day and one of the cooks overheard 'Gong Bao' (he speaks no English so didn't know what I was talking about) and I guess that gave him the idea and so that evening there was Sezuan Gong Bao Chicken in between the 7 or so dishes we typically get served with dinner each night. This one however was far superior to the one I had had previously!!

One evening Mar and I were invited to the cooks bedroom for a midnight snack. We were curious so we took the bait and headed off to their room. Here we were treated to wokked dog. The wok was atop some makeshift cooker and inside was dog meat (pretty tasty), dog skin (utterly foul), dog leg (or is it paw/drumstick/foot??) and dog intestines (the consistency of calamari but unfortunately not the taste to match)

Talking about dogs, at one point a dog had followed some of our guests home to The Giggling Tree. He was really tame, but didn't have a collar or anything. Nobody knew who it belonged to, but we thought it was pretty cool. We played with it a bit and named him Sefaan (lunch in Chinese) for fun.. Then one of our neighbours came along with a friend and a rope.. They were trying to catch him for god knows what purpose. Mar was not having this and shouted out for them to stop.. In the confusion the dog got away and probably got saved from being a late night snack..

We had a wedding to attend a while back as well. Somebody in the village was getting married and we had been invited. I can tell you that every single pair of eyes was on us when we descended into the banquet hall, but soon the food took over as attention grabber number 1. Once we got to our table, which luckily we were sharing with The Giggling Tree's cleaning ladies (the so-called Ayi's). There were huge piles of sweets and cigarettes on the tables and the strangest food soon got put on the table. We had no idea whatsoever what we were eating half of the time and unfortunately the entire table would be following our every move to see what those strange foreigners like to eat. Fish eyes have never been my favourite (I've had some dodgy experiences in Thailand with them), but we were treated to those as well as other foodstuff which I would not care to relive.. At one point we had a rogue live shrimp cause havoc on our table when he escaped from the dish which was covered in live ones..
But they definitely saved the best for last. After the banquet was finished suddenly everyone pulled out a plastic bag from their pockets and started shovelling ALL the left over food into the bags! Even the balloons were taken from the walls.. When we left the place there was nothing left to take..

As most of you will know (thanks for the many congratulatory and sympathetic well-wishings) I turned 30 on the 7th of January. This was all things considered a really shitty thing to happen to me. Goodbye youth hello responsibility (you will be glad to hear that that is only the case on paper - I am still the same old immature git). To help ease the wound, Marlinde had organised a really nice day. First we slept in (first time since Karst and Paulien had left) and then we headed into Yangshuo town for some retail therapy. Unfortunately we have been inside every single shop in Yangshuo at least twelve times already so after a very short while we decided to drink beer instead. In the evening Marlinde had something planned. We went to a nearby village where they have a really nice Italian restaurant which overlooks Moon Hill (simply put: a beautiful Karst mountain with a hole in it - see pictures from a previous blog) They even had fresh basil which is surprisingly non-existent in Yangshuo and environs (which reminds me mom, do you think you could bring some basil seeds for The Giggling Tree when you guys come?). We had a delicious meal accompanied by an Argentinean Malbec and they had even baked a birthday cake for me. The previous evening we had celebrated my birthday with the staff. The Chinese and their ability to keep a secret is hilarious.. It was supposed to be a secret, but leading up to the event a number of staff-members would start to giggle every time I approached. They would say things like: "Oh Mark, we have something in store for you hahaha". I play football in a field with one of the guys here so the staff had all chipped in and bought me a pair of Adidas football shoes :-) which was absolutely great. On the one hand because it facilitates me in kicking the ball slightly more accurately (I have never been much of a Ronaldo) and secondly because they are leather shoes and it has been really very wet over the last month and my previous shoes were canvas shoes which tended to soak up all liquids within a 10 meter radius. Just walking across the courtyard at The Giggling Tree would result in a dry courtyard and a pair of very wet and heavy shoes..

A week after my birthday it was Marlinde's turn. Once again, we slept in. The night before the staff had organised a birthday dinner with Mar’s favourite: pizza! They bought her a Chinese xylophone as a birthday present because she misses her piano.. On the day itself I had organised a motorbike and so we spent the day cruising through the area. Later that day we headed off into Yangshuo and this time didn't even attempt to go shopping. Mar had a massage and after dinner we headed back to The Giggling Tree. That night we went to a nearby field for some champagne in the midst of the Karst mountains whilst watching the (shooting) stars above.

Karst and Paulien have a neighbour who we don't even know the name of.. We just call her YanYan's mother. YanYan is a six year old Chinese kid who is Pelle's best friend. Karst and Paulien along with a number of other parties are sponsoring her to build a new house, because the old one was really run down. So YanYan's mother comes over to get some more cash to pay for the workers. She walks into the house and sits down on the couch. It's maybe a bit harsh to say but YanYan's mother smells a little quirky.. You know the smell of a garbage truck? Well, that's about it.. Anyway she is busy writing down where the previous money has gone and what she needs the new money for when I am called away to take care of something. I return a good half hour later and to my surprise YanYan's mother is still there.. By this time the whole living room smells terrible. Mar is looking a little weak by now and at one point I see Mar looking at the shoes YanYan's mother has on and remarking: "Oh how funny, I have shoes that look almost exactly like those." YanYan's mother (who only speaks Chinese) then looks at Mar smiling and points towards Mar; they are Mar's shoes.. The look on Mar's face will be with me to the day I die. You can see Mar hiding the horror of her nice fluffy boots being on YanYan's mother's feet and forcing a smile. I am pissing myself at this point and then for the piece de resistance: YanYan's mother then takes off Mar's shoes and behold she isn't wearing any socks!! The horror on Mar's face and joy in my heart will stay with me ..for..ev..er..

The Chinese are great fun, really different to other Asian nationalities we have experienced. I think one of the most frustrating cultural differences (except for the loud eating and spitting) is the complete lack of ability of the Chinese to give yes or no answers. Yes or no answers you might be thinking? I have the perfect example: As I have said before, we are in the process of renovating one of the houses at The Giggling Tree. One of the things we are doing is filling floors with cement for the purpose of soundproofing and isolation. This entails having wooden beams to support the upstairs floors whilst they dry. Concrete floors take up to 10 days to dry completely. You can walk on them after a day, but they continue to harden for more than a week.. At one point I had a really simple question: "can we remove the wooden beams yet?" (All the bikes were in the courtyard instead of the room where the beams were) The question was subsequently asked in Chinese to the 'Sifu' - the name given to the contractor. His reply was in Chinese and so the conversation was borne. After literally 10 times going back and forth (3 minutes of solid talking), I just stopped them there and then out of sheer desperation. "Can we take them down yet? If not, no problem, I was just curious". Along comes Round 2: the question is asked anew and the conversation picks up pace once again. At this point these Kafka-esque goings on are becoming more humorous than anything else (if it were not for the fact that I have 379 other things to do that day and would really love to just move onto number 2). Again after an eye-opening addition couple of minutes I decide I have had enough. "Luke" I ask (the guy who is translating for me is called luke), "yes or no?". He then turns to the Sifu, opens his mouth to start up the conversation afresh, but I beat him to it this time: "Luke" I ask in the exact same tone "yes or no?" Finally after about 5 minutes he gives me the words I have been awaiting for so long: "no". This is in no way uncommon here, it happens constantly. Turned out that the Sifu was explaining why we could not yet take them down and how much longer we would have to wait and why the earth is round and what he had for dinner last night.

We had another visitor last week. We have a Korean neighbour named Andrew who lives near The Giggling Tree with his wife Julie. They have a home where they take care of 9 handicapped Chinese children. It’s called the Loving Heart Home. Due to the one child policy handicapped kids are not wanted here in China as they cannot help support the family. Andrew comes by every now and then to chat and to give us some of his delicious Korean coffee. This time however, he brought a friend of his who was visiting from Korea: Professor Kim. Professor Kim is a very highly esteemed professor of Economics in Korea and very well known throughout the country. We offer to show him around The Giggling Tree so he can have a look at the place. So Marlinde, Andrew (who is also a professor by the way), Professor Kim and I are in one of the rooms. I am explaining something to them about the renovations that are going on at The Giggling Tree. At one point professor Kim starts to move; he keeps on looking at me and slowly walks towards the bathroom in the room that we are in. At this point I direct my attention to Andrew whilst continuing my story. Then out of the bathroom come two of the longest farts I have ever heard. For the second time this month (the first time was with YanYan’s mother) I am forcing every muscle in my body not to laugh. I do not know whether Andrew heard it and I dare not look at Marlinde for the fear of exploding in laughter. Professor Kim then re-emerges as if nothing happened with the most innocent look on his face and again I have trouble keeping a straight face.

So all in all it has been an eventful few weeks here in China. There is a 3 page spread on The Giggling Tree coming out soon in a Chinese magazine called Spachina.. We'll post the link up when it comes out.

p.s. Really sorry about the length of this one.. We hadn't really done many trips or anything I guess it was just that there were a lot of small things to talk about.. Hope everyone is well and keep us informed!!