In Love With Bolivia

FOR ENGLISH SCROLL DOWN

WARNING: This message contains far too much information.. Sorry for this, but Bolivia has been one gigantic highlight..


Lieve vrienden & familie,

Op dit moment zitten we bij Lake Titicaca almost ready om de oversteek te maken naar Peru. We liggen zwaar achter op schema (we vinden het te fantastisch hier) en omdat we ook al 4 volle dagen ziek op bed hebben gelegen hebben we nog maar 12 daagjes over voor Peru!

Lieve ouders, dat is ook de rede dat het een tijd heeft geduurd voor er een nieuw post op de site kwam. Eerst zaten we een tijdje in de amazone en daarna zijn we behoorlijk ziek geworden. We wilden jullie niet ongerust maken, maar we krabbelen er weer bovenop dankzij wonderbaarlijk fantastische dokters hier!

Toen we het zuiden van Bolivia inkwamen vanuit Argentinie was het een verschil van dag en nacht. Als je kijkt hoe westers Brazilie en Argentinie zijn naast Bolivia kun je je haast niet voorstellen dat het buurlanden zijn. We kwamen een soort ruig wild westen in en zoals de Lonely Planet het voor 1 keer goed beschrijft, je wilt hier gewoon je benen over een paard gooien en weg galloperen!

Zo gezegd, Zo gedaan! We hebben 2 paarden en een gids gehuurd en zijn twee volle dagen van ´spectaculair naar spectaculairder´ gereden. Wij hadden de twee Jamaicanen van het stel want onze paarden waren niet vooruit te branden. De eerste dag was natuurlijk prima, maar de tweede dag was werkelijk verschrikkelijk. Het heeft meer dan een week geduurd voor we weer konden zitten en hebben dan ook een week met kussentjes in de tas rondgelopen. De tweede dag besloten onze paarden ook dat ze het erg fijn vonden in galop.. Een hoogtepunt was dan ook wel dat we in galop door maisvelden tierden wat het cowboy gevoel natuurlijk ten goede komt.

Onze gids had ook het fantastische plan om een stuk over een treinrails terug te rijden (omdat dat zo fantastisch mooi was). Het was dinsdag en op dinsdag reden er geen treinen.. Very Safe, zei hij! Wij vonden het allang best want de grond was een stuk regelmatiger dan vorige stukken. Na een aantal uur (uitgerekend toen onze gids even niet in de buurt was omdat zijn paard het op het lopen had gezet zonder hem) hoorden we allemaal geschreeuw achter ons. Ik keek naar achter en mijn grootste nachtmerrie bleek werkelijkheid! Daar kwam die dan aanzetten.. een dikke zwarte rokende trein. Natuurlijk deden onze paarden niet wat we wilden en moesten we als Lucky Luke in 1 keer van ons paard springen en ze meetrekken. Dat was de laatste keer dat ik dingen aannam van een Boliviaan!

Na het wilde westen hebben we een bus gepakt naar Uyuni. Je gaat maar voor 1 ding naar Uyuni.. De grootste zoutvlaktes van de wereld! We hebben een 3 daagse jeep trip geboekt en de tijd van ons leven gehad. De eerste dag bleven we de hele dag op de zoutvlaktes en dat is niet te bevatten als je er niet bent geweest. Je kunt er niet lopen zonder zonnebril, omdat je anders gewoon word verblind door de zon op het spierwitte zout! Uren en uren reed je over de zoutvlaktes en de vlaktes zijn DE locaties om perspectief foto´s te maken.

Zoals gezegd duurde deze trip 3 dagen en zie je nog veel meer fantastische dingen.. Het mindere aan deze trip was dat we 3 dagen Lama vlees gevoerd kregen wat niet weg te krijgen was.. Spaghetti Bolognaise met Lama gehakt? mm I don´t think so.. Wat voor mij 1 van de hoogtepunten sinds tijden was, waren de hotsprings op 5200 meter hoogte! Wij gingen hier om 5 uur in de ochtend heen om zonsopgang te bekijken vanuit natuurlijk hotsprings! Het verschil tussen gevoelstemperatuur -20 boven op de berg en de hotsprings die rond de 38 graden waren was gigantisch! De hotsprings uitkomen was natuurlijk pure hel.. dat begrijp je!

Bolivia is zowieso het land van de hoogtes! Ze lijken wel de hoogste alles te hebben.. Hoogste stad ter wereld, hoogste hoofdstad ter wereld, hoogste meer ter wereld.. het houd maar niet op!

Voor ons natuurlijk verschrikkelijk, want je kan geen straat omhoog lopen zonder een half uur bij te komen en hoofdpijn en hoogteziekte liggen altijd op de loer..
Een ander bijverschijnsel van de hoogte is dat het bier niet al te best is hier.. Verder kan je geen normaal eitje bakken en word je elke ochtend wakker met een ontzettende kater van alle Cola Light die je hebt gedronken.. Nee.. wij zijn geen fan van hoogtes!

Maar toch.. Op naar de allerhoogste stad ter wereld! Potosi.. Eens was Potosi de rijkste stad in heel Zuid Amerika thanks to the zilvermijnen. Er waren zelfs straten belegd met puur zilver.. Wat nog altijd in de doofpot word gestopt is het feit dat er in honderden jaren meer mensen in deze mijnen zijn gestorven dan in W.O II.. Dat is niet voor te stellen, maar wij zijn die mijnen ingeweest en het was werkelijk verschrikkelijk. Nog steeds werken mensen hier shiften van meer dan 30 uur! Als je besluit in de mijnen te gaan werken is de gemiddelde levensverwachting nog geen 10 jaar..

Wij zijn naar de miners market gegaan om allerlei spullen voor de miners te kopen. Flessen softdrinks, alcohol (de miners drinken hier 96% pure alcohol) , coca leaves en het bizarste van alles.. dynamiet! Dat kan je dus gewoon op de markt kopen! Wij hadden ook nog eens het geluk dat we met psycho Steve in het groepje zaten (voor meer details lees de engelstalige versie ook, want Co heeft het er nog steeds over) die enkel de mijn in wilde zodat die iets kon opblazen..
Wij kochten met zijn 6 en 3 staven dynamiet (1 voor onszelf en 2 voor de miners), maar Psycho Steve kocht 3 staven voor zichzelf en weigerde die af te geven voor we de mijn in gingen.. Ik kan je vertellen dat een mijn ingaan in Bolivia al geen pretje is, laat staan als er een Psycho Steve achter je aankruipt die om de 5 minuten aan de gids vroeg of die nu dan zijn dynamiet mocht opblazen!

De mijn zelf was echt verschrikkelijk eng. Je past amper door de gangen heen en je bent continue bezig met de steunbalkjes die je hier en daar ziet hangen.. Toch zijn we allemaal bikkels geweest en tot het onderste level gegaan. Ik ga jullie besparen met de toch terug naar boven door de gangen, maar als er een hel bestaat was dat ´m!

Terug in het hostel was Psycho Steve nergens meer te vinden en begonnen wij allemaal grapjes te maken dat die terug was gegaan naar de miners market om nog meer dynamiet te halen..
Ergens in de avond kwamen wij terug van eten en zagen we Psycho Steve zitten met een handlanger die wonderbaarlijk genoeg had gevonden.. Ze zaten ten eerste samen zo´n fles 96% alcohol weg te tikken en ten tweede liet die ons trots zijn 5 staven dynamiet zien die hij inderdaad op de markt weer was gaan halen. Hij had ze voor het gemak maar even onder het bed verstopt (in een dorm room)..

Na Potosi zijn we doorgegaan naar Sucre (de officiele hoofdstad van Bolivia) om iemand te helpen in een weeshuis en iemand die in een ziekenhuis voor gehandicapte kinderen werkt. Zo hebben we samen met een aantal vrijwilligers 12 kids in hun rolstoelen meegenomen naar een speeltuin/Boliviaans pretpark. Het was fantastisch om te zien hoe de kids weer konden lachen in de draaimolen. Een andere dag hebben we ook de weeskinderen meegenomen en heb ik me er over verbaasd hoe makkelijk deze kinderen waren. Ze zeurden nergens om en waren tevreden met alles. Als 1 kind van een buitenstaander een ijsje kreeg, hoorde je de rest er niet over. Blijkbaar zijn deze kids al zovaak teleurgesteld dat ze geen verwachtingen meer hebben, wat ontzettend triest is natuurlijk. Ik denk dat ze het vrij goed hebben in het weeshuis alhoewel hun ´bedden´ verschrikkelijk vies zijn en de kids zelf allemaal huidziektes hebben en ontzettend stinken. Toch als je kijkt naar de kinderen met ouders die heel de dag op straat moeten bedelen en kauwgom moeten verkopen weet ik wel wie er beter af is..

La Paz word een beetje gezien als DE hoofdstad van Bolivia en is dan ook fantastisch om te shoppen en tevens de enige plek in heel Bolivia waar je spullen naar huis kunt verschepen.. Wij zijn werkelijk alle markten afgeweest en 15 kilo later kwamen we bij het postkantoor aan. Bleek dat ze al 5 dagen aan het staken waren en dat het nog wel een tijdje ging duren.. We zijn nu dus proper fucked.. Co zijn backpack is inmiddels gescheurd door het gewicht en met die 15 kilo extra komen we al helemaal niet meer vooruit..

Wij zijn eigenlijk net terug uit de Amazone waar het ronduit fantastisch was! Ik zou daar weken kunnen blijven.. We hebben in een ecolodge geslapen midden in de Pampas en hebben ontzettend veel dieren gezien! Mijn droom is ook eindelijk uitgekomen en ik heb gezwommen met Dolfijnen! En ze waren zo lief.. ze waren roze..
Het was wel een beetje freaky want in dat zelfde water zwemmen natuurlijk ook de Piranhas en Caymannen waar we er dozijnen van hebben gezien.. Maar onze gids zei dat dolfijnen ontzettend slim zijn en alleen spelen waar het veilig is.. Soms volgen ze wel 10 minuten je boot! Spectaculair!
We zijn ook gaan vissen voor Piranhas en er heel wat gevangen.. Ik moet zeggen dat het niet bijster lekkere vis was om te eten..

Om naar de amazone te komen hebben we een helse busrit moeten nemen van 20 uur in een lokaal busje zonder toilet over de slechtste weg van heel Bolivia. Dit was werkelijk the trip to hell aangezien Bolivianen het ook ontzettend normaal vinden om gewoon midden in de bus te plassen. Zowieso doet iedereen zijn behoeftes overal en altijd. De vrouwen dragen hier allemaal wijde rokken en het enige wat ze doen is midden op de stoep ´floep, rok omhoog en gaan met die banaan´. Ik heb een ontzettend groot inlevingsvermogen in andere culturen, maar hier kan ik niet aan wennen..

We hebben dan ook alles op alles gezet 1 of ander militair vliegtuig terug te regelen naar La Paz. Het is gelukt en we leven nog, maar vraag niet hoe.. Er was geen eens een landingsbaan in de Amazone en onze piloot besloot ook nog eens een tussenstop te maken ergens in de jungle..

Anyway, nu zitten we deze post te schrijven met uitzicht op Lake Titicaca.. Het hoogste meer van de wereld (naar eigen zeggen van de Bolivianen).. Gewoon mega gelukkig.. Hopelijk snel weer on the run..

Voor nu, lieverds.. take care,

Mis jullie allemaal..

Dikke kus



Hi everybody!!

It has been a couple of weeks so it is time for another update from South America.. Needless to say we have had a number of new and exciting adventures, which we are enthralled to share with you once again..

Having had a wonderful time in Argentina we decided it was time for some culture, so we headed up north towards Bolivia.. Everybody and I mean everybody who we have spoken to has put Bolivia at the top of the countries they visited, so we had high expectations.

These expectations have been met with a vengeance!! The minute we crossed the border from Argentina you could just see a huge difference. Here there are dirt roads instead of beautifully paved roads and the views and surroundings are incredible. The scenery and entire ´feel´changes and it is a whole lot more rugged and less touristy.

Our first stop was Tupiza where we went on a stunning two day horse trek through the Bolivian mountains, stopping to sleep in a small pueblo on the way. We had the two laziest and lackluster horses you can imagine, and on the second day we had to ride quite a bit along railroad tracks. Well actually we had to ride between the railroad tracks, but this was not a problem according to our guide who said that there were no trains that day. Needless to say you can imagine what happened next: a train came speeding towards us from behind and having little to no experience whatsoever in the art of controlling a horse, we had quite the little panic attack.. After trying to persuade our horses to listen to us and run to higher ground (to no avail) we panicked, jumped off our horses and pulled them up to higher ground seconds before the train came hurtling by.. The best our guide could come up with was: "oh, sorry". All in all the horse trek was brilliant and the only (severe) drawback was the fact that we couldn´t sit down properly for about 4 days (no joke).

Our next destination was the town of Uyuni, situated near to the ´Salar de Uyuni´ the largest salt plains in the world. We took a bus from Tupiza and it was the exact opposite of busses in Argentina. No toilets, seats are extremely small and the buses always smell of fried chicken. Our bus driver was sat next to his wife and small child and at one point wee see his wife pass him a bottle of something to drink, which turns out to be beer.. To top this he actually gives the last few sips to his 5-ish year old child who, after finishing the contents, throws the glass bottle out of the window.. Welcome to the wild huh?

We arrived in Uyuni unscathed and booked our three day salt flat tour which was amazing. I can already say that it will definitely be one of the highlights of our trip. We visited these flats, visited an ´island´, saw the sunrise on them, saw different coloured lagoons, geysers at an altitude of 5.230 meters, Landscapes which came straight out of a Salvador Dali painting and saw the sun rise whilst sitting in a 35 degree thermal pool at over 5.200 meters (getting out of the pool was a whole other story)..

From Uyuni we next made our way to Potosi, the highest city in the world at over 4.000 meters. The busride was not too long - 7 hours, but the thing that made it unbearable was the fact that a small child had shat itself qa couple of rows in front of us and the mother was in no hurry whatsoever to do anything about it. The entire trip was spent wretching every once in a while when the noxiouse fumes made their way to us. Potosi is famouse (or should I say notorious) for its mines. They estimate that millions upon millions of people have died since they first started mining back in the days of the Spanish conquistadores. Potosi used to be the richest city in the world and the streets used to be paved in silver!! There´s not much left of that nowadays, but it is well worth the visit.

We went on a tour in one of the co-operative mines and it was amazing! You start off visiting the miner´s market which is one of the very few places in the world where you can legally buy dynamite (Ciudad del Este in Paraguay being one of the others - see previous post).. Anyway, it is a custom that you bring gifts to these miners from the market so that they don´t mind you entering the mines and keeping them from their work.. So you buy them some bottles of drink, copious amounts of coca leaves, the cheapest and most deadly (literally) achohol in existence- 96 percent single distilled alcohol which the miners mix with water to get lathered and one or two sticks of dynamite. At this moment it is time that I tell you about our group: there were 7 of us, 3 couples and a Kiwi mental headcase called Steve. Steve was dubbed ´Psycho Steve´ in no time and hopefully the following will illustrate why..

We had met the other two couples a few days earlier and they were a good laugh, so went into this tour with the six of us and at the last moment one more person was added.. In hindsight I am really happy he was added because he made the tour all the more memorable than it already was.. So we get to the miner´s market and the 6 of us buy some bottles of drink, cocaleaves and 3 sets of dynamite (consisting of a stick of dynamite, ammonium nitrate to increase the power of the blast and a fuse).. 2 sets for the miners and one for us to blow up ourselves (under STRICT supervision of the guide).. Psycho Steve buys three set of dyamite for himself to blow up and cannot wait to do this!! He keeps asking our guide when we can "blow stuff up" -his words not mine- and we all start getting nervous that he´s just going to assemble the dynamite himself with us in the mine.. We all take turns keeping an eye on him, whilst venturing into the depths of the mines. The tour was really impressive: depressing and really interesting at the same time. The average life expectancy of a miner is ten years after entering the mines.. You descend down three levels of the mines and the air is thick with dust (which completely kills any photographs) and gets more and more blisteringly hot.. Anybody with chlaustrofobia should not do this tour because you have to crawl through spaces that are really really small.. After the tour our guide starts assembling the dynamite for us.. Psycho Steve is really gutted that our guide took away two of his sets of dynamite to give to the miners and so we have a total of two sets to blow up: one set for the six of us and one set for good old Steve.. Steve subsequently video´s the entire process of making the bomb (which we find a little disturbing) and it is lit and we take pictures handling the bomb which at this point is alit (don’t worry the fuse is a 5 minute one) then our guide runs off into a field, drops the two bombs and we wait.. Expecting a rather large piece of firework or something, we didn’t expect the HUGE blast and shockwave that came from these two monsters!! Upon leaving the site, we saw the crater that the bombs had left and I’m not joking: they were the size of a jaccuzi..

So we arrive back at the hostel and are exhausted, the only person who runs into the hostal and grabs his bag and heads straight back out is Psycho Steve.. We all joke that he has gone back to the miner’s market to buy some more dynamite and behold: that same evening Tim (one of the guys who we were travelling with) bursts into the door with tears in his eyes and and we ask him what’s up.. He is having trouble talking and needs to catch his breath for a minute.. Then through fits of laughter he manages to tell us that he ran into Psyco Steve in the ‘common room’ and had a little conversation with him.. Turnes out that he DID go straight back to the miner’s market and bought 5(!!!!!!!!!!!!) sticks of dynamite, 5 extra large bags of ammonium nitrate and a couple of fuses.. We piss ourselves laughing and head straight down to the common room to talk to Steve. Turns out he also bought a bottle of the 96 percent alcohol and was drinking that as well.. So we ask what he is planning on doing with the dynamite (which he kept under his bed that night in a ten bed dorm!!).. He tells us he is heading to Uyuni that same day and is going to look for an abandoned car to blow up.. I jokingly say “why don’t you try blowing up one of those trains in the train cemetary?” (a touristy attraction in Uyuni) and he actually says that that is a great idea!! Before I have time to tell him I was joking he heads into his room to get packing.. So guys, if you have read anything about a New Zealand terrorist being caught or massive explosions in Bolivia, then the chances are that it is our beloved Psycho Steve.. god bless him..

After Potosi we headed to Sucre, where we met up with Steve (NOT Psyco Steve!!!!), another Steve who we had met in Puerto Iguazu, Argentina.. He has been doing work with orphans and disabled kids for a number of months and told us that if we were in Sucre to contact him, so we did.. Spent some days taking the kids to the park and such and was really fun. We also slept in a hotel which had two dogs and a parrot who thought he was a dog. The fucking animal would bark all day long (the parrot, not the dogs) The rest of Sucre was also nice, pretty buildings and nice atmosphere.

If anybody has any extra spare change lying about, check Steve´s site: http://boliviakids.chipin.com/bolivian-orphans
He´s really doing a good job there and could really use the money. One Euro is already great!

Next stop was La Paz: great city for chilling out and shopping.. The absolute highlight was a proper English breakfast (every morning) in ‘Gulliver’s Travels’.

After a number of days in La Paz we took the crappiest bus imaginable (all busses in Bolivia are really shitty, but this one takes the biscuit) to Rurrenabaque (20 hours).. Along ‘the world’s most dangerous road’ which is an actual tourist attraction in Bolivia, but instead of cycling it, we took the bus.. Rurre was absolutely amazing!! It is smack in the middle of the Bolivian Pampas in the Amazon basin. The Pampas is a network of rivers in the Amazon Basin with some of the highest biodiversity in the world.. We had a three day tour riding in a canoe watching wildlife and sleeping right in the middle of nowhere, we saw tucans, alligators, cayman, howler monkeys, two other types of monkeys (cannot remember their names), turtles, pink dolphins, dozens of types of birds, ranging from kingfishers to pampas condors, to eagles, parrots etc etc etc.. We also swam in pirana and alligator-infested waters with dolphins!! (don’t worry: it is safe to enter the water when there is a group a dolphins around.. the dolphins shoo off the piranas and alligators). We also went fishing for piranas and ate them for lunch, really cool experience but very little flesh on the critters.

After one of the most agonising busrides of our lives, we opted to take a military plane back to La Paz (one hour instead of 20 and only 40 Euros) which was quite the experience.. the take-off strip was a grassy field in the middle of nowhere, but we arrived safe and sound.. After having heard that sending stuff home was dirt cheap (40 Euros for 10 kilos) we spent an extra day in La Paz to shop for more stuff and then headed to the post office only to discover that the postal workers in La Paz have been on a hunger strike for 7 days.. so now we have waaaay too much stuff with us.. jippie

Anyway guys, sorry that this message is soooooo long, we tried to keep it as short and consise as possible, but Bolivia is just TOOOOOOOOO cool

And now time for the beer diary:

Note that much of Bolivia is above 3.500 meters and this makes the beer EXTREMELY fizzy..

Huari: Best beer in Bolivia, nice flavour but too fizzy: 7+
Pacena: Also really nice, up to par with Huari: 7
Potosina: JUCK JUCK JUCK how dare they call this beer: 4,5
Bock: Strange and very malty: 5
Pacena 33: Corona knockoff, ok, but nowhere near the real thing: 6